İlişkilerin en karmaşık ve hassas yönlerinden biri, aile baskısının onları nasıl şekillendirdiğidir. Birçok kişi, bir ilişkiye başlarken sadece sevgiyi ve uyumu hesaba katarken; sosyal çevre, beklentiler ve özellikle aile dinamikleri genellikle hesaba katılmayan, ama devasa bir yük gibi sırtımıza binen bir etkendir. Bu baskı, kişinin ilişki kararlarını, tercihlerini ve hatta karşısındaki kişiye bakış açısını bile etkileyebilir. Üstelik, bu etki sadece bireyin kendi ailesinden gelen baskılarla sınırlı kalmaz; partnerin ailesinden gelen tutumlar da ilişkiyi birçok kez zora sokabilir.
Ailelerin, çocuklarının geleceği hakkında beklentilerinin olması doğaldır. Ancak bu beklentiler, çoğu zaman bireyin gerçek isteklerinden ve ihtiyaçlarından uzak bir noktada şekillenir. Özellikle toplum normlarının yoğun olduğu yerlerde, aile baskısı kendini daha çok hissettirir. “Onun mesleği nedir?”, “İyi bir aileden mi geliyor?”, “Dinimizden mi?” gibi sorular, çoğu aile için ilişkilere dair vazgeçilmez kıstaslar haline gelmiştir. Bu tür soruların ardında ise genellikle güvenlik ve aidiyet kaygısı yatar. Ancak, kişinin hayatına dair en derin ve özel bir karar olan ilişki, sadece aile onayı ile mi şekillenmelidir?
Birçok kişi, bu baskıya boyun eğerek kendi değerlerinden ödün verir ve sonunda başkasının hayalini gerçekleştirmeye çalışırken kendi mutluluğunu göz ardı eder. Bu süreçte, sevdiği kişiyle arasına mesafe koymak zorunda kalır ve bir süre sonra gerçek sevgi ve uyum arka plana düşer. Çoğu zaman bu fedakârlıkların karşılığı da gelmez; çünkü aileler, kendi koydukları standartlara uygun bir aday bile bulunsa, yeni beklentiler yaratmaya devam eder. İlişkilerin bu bitmek bilmeyen talepler altında ezilmesi kaçınılmaz hale gelir.
Peki çözüm nedir? Aileye saygı ve onların düşüncelerine kulak verme elbette önemlidir. Ancak burada belirleyici olan, bir birey olarak kendi yolumuzu çizebilmek ve kendi tercihlerimizin sorumluluğunu alabilmektir. Aile baskısı, bir ilişkinin sağlıklı bir şekilde gelişmesine engel teşkil ediyorsa, bireyin kendisiyle bir hesaplaşma yapması ve kendi değerlerini daha güçlü bir şekilde ortaya koyması gerekir. Sağlıklı bir ilişki, iki bireyin bir araya gelmesiyle oluşur; bir birey ile tüm ailesinin değil.
Bu noktada, ebeveynlere de büyük bir görev düşmektedir. Çocuklarına güven duymalı ve onların mutlu olmaları için alan tanımalıdırlar. Toplum baskısının, geleneklerin veya kendi kaygılarının çocuklarının hayatına gölge düşürmesine izin vermemelidirler. Aileler, gerçek sevginin ve uyumun güzelliğini görebilmek için ön yargılarını ve beklentilerini bir kenara bırakmalıdır.
Unutmayalım ki, aileler hayat yolculuğunda destekleyici unsurlardır; ancak nihayetinde bireyin kendi seçimleri, onun mutluluğunun anahtarıdır. Gerçek bir mutluluk ise, ancak sevgiyle örülü, güven dolu ve baskılardan arınmış bir ilişkiyle sağlanabilir.
Sevgi ve Saygılarımla …
Uzman Psikolog Emek Öykü KAYA
